Της Σάσας Σταμάτη
Η Μίνα Ορφανού είχε απασχολήσει το πανελλήνιο, όταν για πρώτη φορά μια τρανσέξουαλ πήρε βραβείο Α΄ Γυναικείου Ρόλου για τη συγκλονιστική ερμηνεία της στην ταινία «Στρέλλα» του Πάνου Κούτρα, στα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, γνωστά και ως βραβεία «Ίρις».
Μάλιστα, ήταν και η πρώτη χρονιά των βραβείων. Στη συνέχεια πήρε αρκετούς ρόλους σε θεατρικά έργα, αλλά και σε σίριαλ και συνεργάστηκε με μεγάλα ονόματα από τον κινηματογράφο. Εδώ και τέσσερα χρόνια, η Μίνα απέχει
από το χώρο της υποκριτικής και για πρώτη φορά ανοίγει την καρδιά της στην «ΟΝ time».
«Έφυγα από το χώρο πριν με “ξεράσει”. Απ’ ό,τι κατάλαβα, όλα είναι μια κλίκα, που σημαίνει ότι όσο και καλή ηθοποιός να είσαι, η ίδια η κλίκα δεν θα σε αφήσει να έχεις έναν αντάξιο ρόλο, ακόμα και παντός τύπου ρόλο. Ποτέ δεν είχα κολλητιλίκια με αυτόν το χώρο, γιατί εγώ αν θα πω σε κάποιον “αγάπη μου, έχω πολύ καιρό να
σε δω”, θα το πω όταν μόνο το αισθανθώ και όχι από γλείψιμο, ζητιανεύοντας ένα ρόλο ή ακόμα για να βάλω στην ατζέντα μου ένα ακόμα επώνυμο πρόσωπο ότι το γνωρίζω.
Προσωπικά, πάντα αδιαφορούσα για το οτιδήποτε και πάντα κοίταγα εμένα και θα κοιτάω εμένα, γιατί απλά με κουβαλάω μόνη μου στο δικό μου σώμα. Ο νοών νοείτω. Πού και πού και η αμάθεια δεν κάνει καλό». Σε ερώτησή μας αν παρακολουθεί τηλεόραση, μας έδωσε αφοπλιστική απάντηση: «Από το 2012 πέταξα την τηλεόραση από το σπίτι. Βαρέθηκα να βλέπω τα ίδια έπιπλα και τα αλλάζω. Όπως βαρέθηκα να βλέπω παντού τα ίδια πρόσωπα με
τη φωτιζόμενη ταμπέλα κλίκας. Οπότε, πέταξα την τηλεόραση, που ήταν και ακριβή».
Η Μίνα Ορφανού δεν διστάζει να αποκαλύψει ότι δεν έζησε και τις καλύτερες συνθήκες στο χώρο του θεάματος από συναδέλφους της. «Παρόλο που ηθοποιός σημαίνει φως, πολιτισμός, σπας τα ανθρώπινα ταμπού, γιατί δεν μπορείς να είσαι πάντα στο ρόλο ο καραμπουζουκλής με το μουστάκι και το ρολόι, γιατί ταυτόχρονα θα κάνεις και την ιερόδουλη με το ψηλοτάκουνο σε μια λεωφόρο που θα πάρεις το βραβείο πρώτου ανδρικού ρόλου. Εκεί κατάλαβα ότι εδώ δεν υπάρχει πολιτισμός και ήθος πάνω στην τέχνη, γιατί αισθάνθηκα το ρατσισμό, που δεν μπορούσαν να παίξουνε με μια τρανς, ήταν μαγκωμένοι. Ειδικά στις σκηνές που έπρεπε να με αγκαλιάσουν και να
μου αγγίξουν τα άκρα».
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα OnTime την Πέμπτη 29 Οκτωβρίου
