Η Μαρία Πρωτόπαππα κάθισε στον καναπέ της εκπομπής «Στούντιο 4» με τη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο. Η ηθοποιός και σκηνοθέτρια με αφορμή την καλοκαιρινή περιοδεία της Ανδρομάχης, αλλά και την πρώτη της σκηνοθετική απόπειρα στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου μίλησε για την αναγνωσιμότητα και πως τη διαχειρίστηκε μετά τη σαρωτική επιτυχία της σειράς «Σασμός».
«Σ’ αυτή την ηλικία τι να με τρομάξει; Σάμπως και κυκλοφορούσα για να την αντιμετωπίσω; Μερικές τη φχαριστιέμαι, γιατί υπάρχουν άνθρωποι πολύ ευγενικοί και αυτή τη ζεστασιά και την αγάπη ή τον σεβασμό για τη δουλειά είναι μεγάλη ανακούφιση και ηθική ικανοποίηση και υπάρχουν κάποιες στιγμές που είναι αδιάκριτες. Μερικές φορές θα ζητήσω συγγνώμη, δεν είμαι ιδιαίτερα ευγενική. Άνετα, θα αρνηθώ να βγω φωτογραφία και δεν έχω τύψεις. Θέλω να προστατέψω τον χώρο μου ή την οικογένεια μου που δεν έχει κανένα λόγο να εκτίθεται. Άλλο το να μιλάς, δημιουργείται μία κοινότητα και ανταλλάσσεις απόψεις, αλλά τη φωτογραφία δεν την καταλαβαίνω ιδιαιτέρως, στη ζωή μου γενικότερα», είπε αρχικά η Μαρία Πρωτόπαππα.
Στη συνέχεια η ηθοποιός αναφέρθηκε στα όρια και τι άλλαξε μετέπειτα. «Δεν έβαζα όρια και ξοδευόμουν, οπότε τώρα προσπαθώ. Με κόπο μου πήρε πολύ χρόνια, όχι πάντα ψύχραιμα. Δε θυμάμαι. Νομίζω ότι κουράστηκα, εξάντλησα τις αποθήκες μου και δεν το έκανα καλά κι επίσης οι άνθρωποι γοητεύονται σαν να λες ότι μπορώ πολλά κι ό,τι θέλεις ακούμπα πάνω μου, αλλά αυτό ίσως να ήταν μια μικρή αλαζονεία ότι μπορώ, αλλά δεν μπορούσα. Δεν φταίνε οι άλλοι, αλλά και το τι σήματα δίνουμε».
Και πρόσθεσε η Μαρία Πρωτόπαππα: «Ήταν δύσκολο σε χώρους δουλειάς να νιώθω ότι είμαι δυσάρεστη ή ότι δε με συμπαθούν. Αυτό ήταν δύσκολο να το δεχτώ. Επαγγελματικά να κάνω κάτι που δεν μπορούσα, μπορεί να δοκίμαζα αλλά να μη μου έβγαινε. Το 92 τελείωσα τη σχολή και για έξι χρόνια ήμουν στο Θέατρο Τέχνη, αλλά μετά ήμουν στον ελεύθερο χώρο».
«Δε θυμάμαι πότε κατάλαβα ότι με έχουν αποδεχτεί. Ήξερα ότι υπήρχαν συνάδελφοι που με εκτιμούν πάρα πολύ γιατί με ενδιέφερε κι εμένα. Επίσης ήξεραν ότι μπορούσαν να ακουμπήσουν πάνω μου. Επομένως, τις πρώτες δουλειές τις έπαιρνα από αντικατάσταση. Είχα αυτοπεποίθηση, αλλά πάντοτε επειδή δεν είσαι εσύ μόνο αλλά το τι φτιάχνεις τα εργαλεία σου θέλει να ανανεώνονται, οπότε ποτέ δεν είσαι σίγουρος. Αυτοπεποίθηση ότι μπορώ να ξεκινήσω από κάπου είχα και έχω ή ότι αυτός είναι ο χώρος μου, τον αγαπάω και τον εμπιστεύομαι», κατέληξε η Μαρία Πρωτόπαππα.
