“Σκοτώθηκε ο αδερφός μου με μηχανή στα 18 του. Δεν το είχα πενθήσει μέσα μου, γιατί ήθελα να στηρίξω τον πατέρα μου”, εξομολογείται η Άννα Ανδριανού.
Μιλώντας στο περιοδικό Εγώ, η Άννα Ανδριανού εξομολογείται στον Θάνο Ξάνθο για την απώλεια που την σημάδεψε και τις κακοποιητικές συμπεριφορές στο θέατρο.
Η υποκριτική έχει λειτουργήσει ψυχοθεραπευτικά στη ζωή σας;
Λειτουργεί απόλυτα ψυχοθεραπευτικά. Μάλιστα να σας πω ότι έκανα πέρυσι ένα σεμινάριο στη σχολή «Συναισθηματική Διαλεκτική» του Στέλιου Καλαθά. Βρήκα μία μέθοδο όπου παίζοντας κανείς, απελευθερώνεται και ξεπερνάει όσα τον βασανίζουν στην ζωή του. Εκεί βλέπεις πόσο σε βοηθάει η υποκριτική σε αυτό, γιατί έχεις το άλλοθι του ρόλου.
Τις απώλειες τις ξεπερνάτε μέσω της υποκριτικής;
Σε μεγάλο βαθμό. Θυμάμαι την περίοδο που έπαιζα στην παράσταση «Το μπουφάν της Χάρλεϋ» και υποδυόμουν μία μητέρα που βλέπει μπροστά στα μάτια της το δυστύχημα του 18χρονου γιου της. Εγώ το έχω ζήσει, γιατί σκοτώθηκε ο αδερφός μου με μηχανή στα 18 του. Δεν το είχα πενθήσει μέσα μου, γιατί ήθελα να στηρίξω τον πατέρα μου. Πραγματικά όμως, μέσα από αυτή την παράσταση έκλαψα, πένθησα και σε μεγάλο βαθμό επουλώθηκαν πολλές απώλειες….
Σας έχει τύχει να αποχωρήσετε από δουλειά, λόγω κακής συμπεριφοράς συναδέλφου;
Προσβλητικά λόγια ή κακοποιητική συμπεριφορά όχι δεν έχω βιώσει γιατί πάντα δέχομαι δουλειές με ποιότητα και εξαρτάται και ποιοι άνθρωποι την κάνουν. Σε αυτή τη δουλειά είναι πολύ σημαντική η καλή επικοινωνία. Μου έχει τύχει όμως να φύγω από τις πρόβες μιας δουλειάς, παλιότερα. Είδα ότι αυτό που πήγαινε να γίνει δεν με αντιπροσώπευε και αποχώρησα. Αργότερα όμως, βλέποντας την παράσταση, επιβεβαιώθηκα που έφυγα νωρίς.
