Ο Παναγιώτης Μπουγιούρης, ένας από τους πιο αγαπητούς και διακριτικούς ηθοποιούς της γενιάς του, άνοιξε την καρδιά του στην πρωινή εκπομπή «Happy Day» με τη Σταματίνα Τσιμτσιλή, την Παρασκευή 6 Ιουνίου. Σε μια από τις πιο προσωπικές του συνεντεύξεις, μίλησε για την καθημερινότητά του, τη σχέση του με τη μοναξιά, τον λόγο που δεν έχει παντρευτεί μέχρι σήμερα, το πώς αντιλαμβάνεται το φλερτ, αλλά και το σοκαριστικό τροχαίο που παραλίγο να του στοιχίσει τη ζωή πριν από δέκα χρόνια. Με απλότητα και ειλικρίνεια, ο ηθοποιός αποκάλυψε πτυχές του εαυτού του που σπάνια δημοσιοποιεί.
«Δεν είμαι εκ πεποιθήσεως εργένης – Δεν μου γεννήθηκε η επιθυμία για γάμο»
«Είμαι λίγο καλομαθημένος με τα χρόνια της τηλεόρασης. Θέλω να πηγαίνω με χαρά, όχι απλά διεκπαιρεωτικά για να είμαι σε μια σειρά. Έχει ξεκινήσει και ένα σερί με τα χρόνια του κορονοϊού. Αυτή η 5ετία ήταν περίεργη. Εγώ τα λάτρεψα αυτά τα χρόνια. Ήμουν σπίτι και δεν ήμουν αναγκασμένος να βγω έξω. Είχα και καλή παρέα. Εγώ δεν βαριέμαι μόνος μου. Δεν είμαι ερημίτης, αλλά θέλω να είμαι σπίτι. Θα διαβάσω, θα ακούσω τη μουσική μου». «Είμαι αρκετά νοικοκύρης για τα δεδομένα. Έχω και τις ανιψιές μου που έχουν μεγαλώσει. Δεν θα έλεγα ότι είμαι εκ πεποιθήσεως εργένης. Ήρθαν και κάποιες συνθήκες που πήγαν να οδηγήσουν εκεί πέρα. Δεν έτυχε… Επιλογές μας είναι βέβαια. Δεν είναι ότι δεν το θέλω, αλλά δεν μου γεννήθηκε και η επιθυμία».
Κατά τη διάρκεια της χαλαρής και φιλικής κουβέντας τους, ο ηθοποιός δεν δίστασε να της πει: «Θα σε φλέρταρα άνετα, αλλά είσαι παντρεμένη», με την παρουσιάστρια να γελά αμήχανα και να του απαντά με χιούμορ: «Ευχαριστώ, Παναγιώτη μου, το εκλαμβάνω ως κομπλιμέντο!»
«Έτσι τελειώνει, αυτό είναι η ζωή;» – Η στιγμή που αντίκρισε το χάος
«Φλερτάρω μόνο αν είναι ελεύθερη. Εγώ θεωρώ ότι οι Αμερικανόφερτες ταμπέλες περιπλέκουν τα πράγματα. Είναι άλλη νοοτροπία. Εμείς στην Ελλάδα έχουμε μια άλλη νοοτροπία. Νομίζω ότι πια δεν πολυφλερτάρω. Νομίζω ότι όλα τα πράγματα στη ζωή έρχονται από μόνα τους». «Έχει 10 χρόνια… Οδηγούσα με το αυτοκίνητο απρόσεκτα και ήμασταν σε χωματόδρομο… δεν έτρεχα, απλά ήταν τόσο όσο. Γλίστρησε το αμάξι, έφυγε από τη μεριά της χαράδρας. Ακριβώς επειδή δεν έτρεχα κατάφερε να ακινητοποιηθεί το όχημα από ένα δεντράκι. Δεν πρόλαβα να τρομάξω, ήμουν ψύχραιμος. Έβλεπα το αμάξι να κινείται προς το χάος και σκέφτηκα “αχ το παιδί το έφαγα” γιατί είχα και έναν φίλο μου μαζί. Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα την γελοιότητα, την ματαιότητα, λέω «έτσι τελειώνει, αυτό είναι η ζωή;».
