Είναι γεννημένος κωμικός ηθοποιός! Δικαίως τον έχουν αποκαλέσει «Έλληνα Πίτερ Σέλερς» και «σύγχρονο Μπάστερ Κίτον», καθώς μπορεί με μια αυτοσχέδια κίνησή του να… πάρει μαζί του το κοινό. Ο Γιώργος Γαλίτης διαθέτει την ευγένεια, τη σοβαρότητα και τη φινέτσα των ηθοποιών «παλαιάς κοπής», όχι μόνο σπουδαίων Ελλήνων κωμικών αλλά και ξένων. Κι αυτό γιατί έχει «μπολιαστεί» από το πνεύμα σπουδαίων εκπροσώπων του είδους: από τον Θύμιο Καρακατσάνη, τον Χάρρυ Κλυνν και τον Ευγένιο Σπαθάρη μέχρι τον Τσάρλι Τσάπλιν, τον Πίτερ Σέλερς, τον Μπάστερ Κίτον και τον Τζέρι Λιούις -που είναι οι αγαπημένοι του-, δημιουργώντας το δικό του ξεχωριστό κωμικό στιλ.
Του αρέσει η «ετικέτα» του κωμικού ηθοποιού όχι μόνο γιατί κάνει τον κόσμο να γελάει, αλλά και για την… έκρηξη που του συμβαίνει στη σκηνή, καθώς ο ίδιος στη ζωή του είναι σοβαρός και σεμνός. Είναι… σίφουνας στο σανίδι, εκπληκτικός στις κινήσεις του, στις μιμήσεις και τις γκριμάτσες του, αιχμηρός, αλλά και απολαυστικός στο γράψιμό του και στις γελοιογραφίες του, που γίνονται viral στα social media. Σπάνια δίνει συνεντεύξεις, καθώς είναι χαμηλών τόνων, και προφυλάσσει την προσωπική του ζωή. Παρ’ όλα αυτά είπε πολλά στην «ΟΝ time Σαββατοκύριακο»∙ μοιράστηκε αλήθειες του και στιγμές του. Αναφέρθηκε στα «όχι» τα οποία είπε στην τηλεόραση, στην ταινία που ετοιμάζει, στον Θύμιο Καρακατσάνη, τον Χάρρυ Κλυνν και τον Λάκη Λαζόπουλο. Ακόμα μίλησε για «στημένα παπαράτσι», ενώ μας αποκάλυψε το λόγο που δεν έκανε οικογένεια, αλλά και τη δυσκολότερη στιγμή του.
Μιλήστε μου για τα παιδικά σας χρόνια.
Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, αλλά μεγάλωσα στη Νάουσα. Εκεί έμεινα μέχρι τα δεκαοκτώ μου χρόνια που πήγα στο στρατό. Ύστερα κατέβηκα στην Αθήνα. Από δεκατριών χρονών στη Νάουσα έπαιζα σε διάφορες θεατρικές ερασιτεχνικές παραστάσεις στο σχολείο και επίσης από μικρή ηλικία μού άρεσε πολύ να κάνω σκίτσα. Από μικρός είχα αποφασίσει να γίνω ηθοποιός. Επίσης, ήθελα να ασχοληθώ επαγγελματικά με τη γελοιογραφία, κάτι που όμως δεν το κατάφερα. Δεν είμαι επαγγελματίας γελοιογράφος, αλλά τα τελευταία χρόνια μού ξαναήρθε το… ζιζάνιο της γελοιογραφίας και ασχολούμαι εντατικά με αυτό. Δημοσιεύω συνεχώς στο Instagram και στο Facebook, πολλές γελοιογραφίες μου έχουν γίνει viral και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό.
Δεν μπορώ να σας φανταστώ άτακτο ως παιδάκι.
Όντως, δεν ήμουν καθόλου άτακτο παιδί. Έκανα όμως πολλά αστεία στους άλλους. Στο σχολείο μουτζούρωνα το θρανίο μου κι έκανα ζωγραφιές, γιατί μου άρεσε να σχεδιάζω απ’ όταν ήμουν μικρός. Επίσης, έπαιζα ρόλους, έκανα μιμήσεις, παρακολουθούσα μια ταινία και προσπαθούσα να κάνω όλα αυτά που έβλεπα. Παρ’ όλα αυτά ήμουν κλειστός χαρακτήρας. Πολύ μαζεμένος. Στο δημοτικό, στις σχολικές γιορτές δεν έλεγα ποιήματα. Ανέβαινα και κατέβαινα από τη σκηνή (γέλια). Δεν μπορούσα να πω το ποίημα. Ντρεπόμουν. Οπότε τότε δεν μπορούσα να σκεφτώ ότι θα κάνω αυτή τη δουλειά. Σιγά σιγά, με τα χρόνια, όταν πήγα στο γυμνάσιο, οι γονείς μου με βοήθησαν πολύ, καθώς από δεκαπέντε χρονών ασχολήθηκα με το ερασιτεχνικό θέατρο. Έβλεπαν ότι όλο αυτό είχε ανταπόκριση, γιατί τους έλεγε κι ο κόσμος: «Τι καλός που είναι ο Γιώργος σε αυτό που κάνει, να τον χαίρεστε». Τότε τις παραστάσεις που κάναμε στη Νάουσα τις έβλεπε ένας στους τέσσερις. Δηλαδή, σε μια πόλη 20.000 κατοίκων, όπως ήταν τότε η Νάουσα, κόβαμε 5.000 εισιτήρια. Τότε, στη δεκαετία του’80, ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Η Νάουσα ήταν μια πολύ πλούσια πόλη, δεν υπήρχε φτωχός άνθρωπος. Εκείνα τα χρόνια ήταν μια άλλη Ελλάδα. Δυστυχώς, από το 1990 και μετά, όταν έκλεισαν τα εργοστάσια… σκοτείνιασε πολύ η κατάσταση.
Ζήσατε στην περιφέρεια, ήσασταν ένα ευλογημένο παιδί που έπαιξε ελεύθερο στις αλάνες.
Ναι. Εγώ μεγάλωσα στο συνοικισμό των προσφύγων -από τη Μ. Ασία, τον Πόντο κ.λπ.-, και η γιαγιά μου και ο παππούς μου ήταν Μικρασιάτες πρόσφυγες. Μέναμε στην άκρη της πόλης. Μεγάλωσα παίζοντας στον γκρεμό. Ανεβαίναμε, κατεβαίναμε στα κτήματα∙ με θυμάμαι τα καλοκαίρια σκαρφαλωμένο στα δέντρα, να τρέχω στα χωράφια, να κάνουμε εξερευνήσεις στο βουνό, όπου μπορούσαμε να πέσουμε, να μας τσιμπήσουν φίδια, αλλά εμείς ήμασταν απτόητοι. Αυτό ήταν το παιχνίδι μας. Μεγάλωσα σε γειτονιά, με ανθρώπους κοντινούς μας, με τη θεία Φωτεινή, τη θεία Όλγα – γειτόνισσες, αγαπημένες φίλες της μάνας μου, αλλά εμείς τις λέγαμε θείες. Μαζί με τον αδελφό μου ζήσαμε πολύ ωραία, ανέμελα παιδικά χρόνια. Όλα αυτά τα κουβαλάω στην ψυχή μου. Όταν έρχομαι στη Νάουσα, κάνω πάντα τις βόλτες μου στην παλιά γειτονιά. Λατρεύω αυτή την πόλη και με αγαπάνε πολύ εδώ. Η Νάουσα είναι ένα πολύ ιδιαίτερο κομμάτι στην καρδιά μου.
Το να κάνετε μιμήσεις, το είχατε από μικρός;
Ναι, από πολύ μικρός. Συνεχώς μου άρεσε να μιμούμαι πρόσωπα. Να κάνω τους άλλους χαρούμενους.
Πώς αποφασίσατε, αν και ντροπαλός, να γίνετε ηθοποιός, να δώσετε εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου;
Ήθελα να γίνω ηθοποιός και να ασχοληθώ και με τη γελοιογραφία. Όταν ήρθα στην Αθήνα, γύρισα όλες τις εφημερίδες δείχνοντας τις γελοιογραφίες μου. Μου φαίνεται παράξενο το πώς, ενώ πήγα σε όλες τις εφημερίδες και μίλησα με όλους τους τότε διευθυντές, δεν προέκυψε τίποτα με τις γελοιογραφίες. Έδωσα δύο φορές στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και πέρασα το 1991.
Νιώθετε ότι έχετε πει αρκετά «όχι» σε προτάσεις που σας έγιναν στο θέατρο και στην τηλεόραση;
Τα «όχι» που έχω πει ήταν περισσότερο στην τηλεόραση, σε κάποια τηλεπαιχνίδια ή στο να παρουσιάσω τα βραβεία «Playboy» και κάτι τέτοια που δεν τα συμπαθώ. Είναι τα δύο «όχι» που λέω: Δεν πάω σε τηλεπαιχνίδια και δεν γράφω τις συνεντεύξεις μου, γιατί πλέον σ’ το ζητάνε κι αυτό. Δίνω μόνο ελάχιστες, μαγνητοσκοπημένες συνεντεύξεις ή επιλέγω να πάω κάπου να μιλήσω δέκα λεπτά για τη δουλειά μου, για το τι κάνω τη συγκεκριμένη περίοδο. Τώρα, το να ξοδεύεσαι σε όλο αυτό το σύστημα, νομίζω ότι δεν είναι και χρήσιμο για τη δουλειά. Είναι μεγάλη φθορά.
Έχετε να εμφανιστείτε στην τηλεόραση πάνω από είκοσι χρόνια. Δεν σας έχουν προτείνει κάτι;
Να σας πω την αλήθεια, δεν το έχω καταλάβει όλο αυτό. Δηλαδή, κόπηκε λίγο απότομα αυτό, χωρίς να καταλάβω για ποιο λόγο, γιατί δεν είχα προβλήματα, δεν μάλωσα με κάποιον μεγάλο παραγωγό ή με τους υπευθύνους κάποιου καναλιού, αν και υπήρξαν κι αυτά – με την έννοια, όταν λες «δεν πάω σε αυτή την εκπομπή ή στην άλλη», υπάρχει περίπτωση ένα κανάλι να σου θέσει βέτο. Υπάρχουν κανάλια όπου δεν έχω εμφανιστεί σχεδόν ποτέ και δεν έχω κάνει σίριαλ. Υπάρχει περίπτωση να είναι και τυχαίο, όλα μέσα στο κεφάλι μας είναι. Η τηλεόραση, προς Θεού, δεν λέω ότι με έχει ανάγκη -κανέναν δεν έχει ανάγκη-, όλοι είμαστε σε αυτή τη δουλειά και υπάρχουν πολλοί άξιοι άνθρωποι και πολύ καλύτεροι, δεν μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία. Αλλά ούτως ή άλλως, είναι κάτι το οποίο εμένα δεν μου έχει λείψει. Σαν δουλειά μπορεί να μου έχει λείψει, γιατί θα μπορούσα να πω «α, θα κάνω αυτά» – έτυχαν κάτι σενάρια, αλλά δεν προχωρήσαμε και δεν έγινε και κάτι. Δεν με πειράζει καθόλου αυτό. Το ότι δεν είμαι στην τηλεόραση δεν σημαίνει και τίποτα. Δηλαδή, θα σήμαινε λίγο μια πιο εύκολη πορεία, με την έννοια ότι είσαι αναγνωρίσιμος, σε προτιμούν ακόμα και οι θεατρικοί παραγωγοί ή κάνεις πιο εύκολα πράγματα, μπορείς να προτείνεις κάποιο έργο. Είναι αλλιώς όταν κάνεις μια τηλεοπτική επιτυχία. Δεν είναι όμως κάτι για το οποίο είπα «αχ, μου λείπει». Επίσης, δεν ζηλεύω ποτέ. Δεν ζηλεύω ούτε ηθοποιούς ούτε καριέρες. Δεν έχω απωθημένα.
Εμένα η παρουσία μου στην τηλεόραση ήταν πέντε χρόνια. Οπότε θεωρώ ότι είμαι περισσότερο θεατρικός ηθοποιός, δηλαδή με γοητεύει και αγαπώ πολύ το θέατρο. Τώρα, αν προκύψει και κάτι καλό τηλεοπτικά, μακάρι. Όμως, προτιμώ χίλιες φορές να κάνω σινεμά παρά τηλεόραση. Θέλω να κάνω ταινία «Τα ραδίκια ανάποδα», μια μαύρη κωμωδία με δεκατρείς ιστορίες, διαφορετικές από το θεατρικό μου, το οποίο φέτος το ανέβασα για 10η σεζόν. Είναι μια παράσταση όπου έρχεται και ξανάρχεται κόσμος για να τη δει, κι αυτό με κάνει πολύ χαρούμενο.
Νιώθετε ότι αυτό το παιδί που κατέβηκε από τη Νάουσα τα κατάφερε όλα όσα ονειρεύτηκε;
Εγώ ονειρευόμουν να γίνω… Μπάστερ Κίτον (γέλια). Δηλαδή, στα όνειρά μου έβαζα πολύ υψηλούς στόχους. Πρώτα να κάνω μικρού μήκους ταινίες, μετά μεγάλου μήκους. Αυτά ήταν τα όνειρά μου. Από κει και πέρα μπαίνεις στη διαδικασία και λες «κοίταξε, σε αυτή τη χώρα είμαστε όπως είμαστε, οι συνθήκες είναι αυτές» και έπειτα από λίγο προσγειώνεσαι. Αλλά δεν νιώθω ότι πρόδωσα αυτό το παιδί. Δεν νιώθω ότι αυτό το παιδί θα ήταν απογοητευμένο σήμερα. Γιατί έχω φτιάξει έτσι τη ζωή μου που και μόνο η εκτίμηση και η αγάπη των συναδέλφων με γεμίζει.
Ας μιλήσουμε όμως γι’ αυτόν τον κλασικό απατεωνίσκο, τον Φιάκα, στο ομώνυμο έργο του Δημοσθένη Κ. Μισιτζή, τον οποίο υποδύεστε κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στο «Από Μηχανής Θέατρο».
Είναι μια διαχρονική κωμωδία, πολύ ιδιαίτερη λόγω της γλώσσας της – ο Φιάκας μιλάει σχεδόν καθαρεύουσα, μια λόγια γλώσσα που με έχει γοητεύσει πολύ. Ήταν ένας ρόλος που πάντα ήθελα να παίξω και χαίρομαι που το κάνω.
Αν και το έργο είναι γραμμένο το 1870 , δηλαδή το 19ο αιώνα, γιατί θεωρείτε ότι είναι διαχρονικό;
Είναι διαχρονικό γιατί έχει να κάνει με ανθρώπινες καταστάσεις, με χαρακτήρες που είναι φτιαγμένοι με εξαιρετική μαεστρία. Τους βλέπουμε αυτούς τους χαρακτήρες και σήμερα. Δηλαδή, τον Φιάκα, τον απατεώνα, ο οποίος δηλώνει κάτι άλλο από αυτό που είναι. Την αφελή κοπέλα, η οποία έχει παραμυθιαστεί από μυθιστορήματα και ψεύδη, ότι ένας βαρόνος την ερωτεύτηκε, ενώ εκείνος τη θέλει για τα λεφτά της. Δηλαδή, αν βγάλουμε τα μυθιστορήματα και πούμε ότι κάποιος νέος ή κάποια νέα παραμυθιάζονται από το TikTok ή με αυτά που βλέπουν στην τηλεόραση -αλλά κυρίως στο TikTok και στο Instagram-, καθώς ζουν σε μια «φούσκα» περίεργη, πολύ εύκολα κάποιος μπορεί να τους κοροϊδέψει και να τους φάει χρήματα. Πάντα, όταν κάποια έργα είναι κλασικά, έχουν προβολές και στο σήμερα. Ο Φιάκας είναι επίκαιρος, οπότε είναι σαν να μας έρχεται από το μέλλον. Δεν είναι ότι μας έρχεται μόνο από το παρελθόν. Εγώ πάντα το λέω αυτό, γιατί, π.χ., τα έργα του Αριστοφάνη έχουν γραφτεί εδώ και 2.500 χρόνια, αλλά και σε χίλια χρόνια πάλι Αριστοφάνη θα παίζουμε. Η παράστασή μας «μυρίζει» Κωνσταντινούπολη, υπάρχει Καραγκιόζης, μουσικοί επί σκηνής, οπότε όλο αυτό δημιουργεί ένα κλίμα ευφορίας και ανάτασης, ένα αγαπησιάρικο πράγμα, το οποίο είναι πολύ ενδιαφέρον.
Μικρός βλέπατε πολύ Καραγκιόζη και ο Ευγένιος Σπαθάρης ήταν ο αγαπημένος σας. Τώρα, στην παράστασή σας συμμετέχει ο καραγκιοζοπαίχτης Κώστας Σπυρόπουλος. Οπότε είναι και το «παιδί» Γιώργος μέσα εκεί…
Πάντα είναι το «παιδί» Γιώργος. Νομίζω ότι στο θέατρο, επειδή παίζουμε, το κάνουμε με τη σοβαρότητα που μπορεί να παίζει ένα παιδί. Όταν παίζουν τα παιδιά, διασκεδάζουν πολύ, αλλά υπάρχει μια σοβαρότητα. Πιστεύουν ότι το κάνουν, πως αυτό το χαρτόνι που κρατάνε είναι ένα διαστημόπλοιο. Αλλά πρέπει να το πιστεύεις εκείνη τη στιγμή που το κάνεις αυτό το ψέμα, το μεγάλο ψέμα, που λέμε, το θέατρο. Να το ζεις και να το πιστεύεις.
Εσείς πώς και δεν κάνατε οικογένεια; Δεν θελήσατε ένα παιδί δικό σας;
Δεν ήθελα να κάνω οικογένεια. Δεν ήταν κάτι που το ’χα σκοπό. Αλλά και με τις συντρόφους που ήμουν δεν προέκυψε.
Τα προσωπικά σας πάντα τα προφυλάξατε.
Πιστεύω ότι πιο εύκολα προφυλάσσεσαι, αν δεν «πουλήσεις» τα προσωπικά σου, και πιο δύσκολα τα… διαφημίζεις. Το να… διαφημίσεις τη ζωή σου θέλει κόπο. Θέλει τρέξιμο. Δηλαδή, «ελάτε να με φωτογραφίσετε, θα είμαστε εκεί». Πιο εύκολα προφυλάσσεσαι, οπότε έχω πάρει τον πιο εύκολο δρόμο. Και δεν αφορά και κανέναν το τι κάνω, το πού πάω, με ποια είμαι, τι τρώω κ.λπ.
Πιστεύετε ότι κάποιοι άνθρωποι που είναι στη δημοσιότητα το παλεύουν πολύ για να είναι; Το οργανώνουν; Δεν εμφανίζονται ξαφνικά οι παπαράτσι;
Νομίζω ότι όλο αυτό θέλει πολύ τρέξιμο. Από το πρωί μέχρι το βράδυ, να είσαι καταπάνω, ακόμα και στο TikTok∙ είσαι το πρωί στο γυμναστήριο και πρέπει να βγάλεις το βίντεο, το μεσημέρι τι θα φας, πού θα πας να φας, πώς θα το φτιάξεις, όλο αυτό το πράγμα είναι κούραση. Θέλει κόπο όλο αυτό. Αλλά ουσιαστικά όλο αυτό το σύστημα δεν ωφελεί, το να βρίσκεται αυτό το άτομο σε μια παράσταση. Δηλαδή, υπάρχουν παραστάσεις που χρησιμοποιούν πρόσωπα που έχουν πεντακόσιες χιλιάδες ή ένα εκατομμύριο ακολούθους στο Instagram. Ωφελεί ίσως μόνο αυτά τα παιδιά που κάνουν stand up comedy ή κωμωδία στο TikTok και υπάρχει κόσμος που τους ακολουθεί. Το θέατρο δεν ωφελείται από Instagram καταστάσεις και TikTοΚ. Το κοινό που θα έρθει είναι άλλο target group. Έχει ανθρώπους οι οποίοι θα ψάξουν την καλή παράσταση.
Τα έχετε καταφέρει υπέροχα στην επαγγελματική σας ζωή. Πιστεύετε ότι ισχύει το ίδιο και για την προσωπική σας ζωή;
Νιώθω ευχαριστημένος. Θα μπορούσα ίσως να ήμουν καλύτερα αλλιώς, αλλά αυτό που μετράει είναι το τώρα. Πιστεύω ότι πάντα πρέπει να κοιτάμε το εδώ και τώρα. Έχω βάλει στόχο να διαβάζω τέσσερα, πέντε βιβλία το μήνα, οπότε να μπορέσω να τελειώσω κάποια στιγμή όλα αυτά που έχω στις βιβλιοθήκες μου, να μπορώ να βγαίνω για έναν καφέ, να περπατάω -μου αρέσει πάρα πολύ η βόλτα στο κέντρο της Αθήνας-, να χαζεύω στα βιβλιοπωλεία και μετά να πηγαίνω στην παράστασή μου. Δηλαδή, όλο αυτό, η πολυτέλεια του χρόνου, της παρέας, το ότι μπορούμε να βρεθούμε να πάμε κάπου, να περπατήσουμε ή να κάτσουμε σε ένα παγκάκι, νομίζω ότι και με γεμίζει και μου κάνει καλό η απλότητα της καθημερινότητας. Από κει και πέρα, το τι θα συμβεί στη σκηνή είναι άλλο. Αυτή η… έκρηξη που γίνεται στο θεατρικό σανίδι είναι τελείως διαφορετική, είναι ένα μικρό ή μεγάλο θαύμα.
Όταν πέσει η αυλαία, σταματήσει το χειροκρότημα και κλείσουν τα φώτα της σκηνής, δεν αισθάνεστε αυτό που λένε τη μοναξιά του καλλιτέχνη; Ή δεν είστε μόνος;
Είμαι καλυμμένος. Αλλά πέραν αυτού, θα σας πω ότι για μας δεν πέφτει ποτέ η αυλαία. Σημαίνει ότι το μυαλό πάντα γυρίζει εκεί, ακόμα κι έναν άνθρωπο να δούμε, εγώ έχω και το σαράκι με τη γελοιογραφία, θα το δω σαν συγγραφέας, σαν ηθοποιός, σαν δημιουργός, θα δω υλικό για κωμωδίες, δεν πέφτει ποτέ η αυλαία. Δεν κλείνει ποτέ το μυαλό σε αυτό που κάνω. Εγώ δεν θα αρνηθώ και δεν πρόκειται να φύγει από μέσα μου η επιρροή που έχω από τον Χάρρυ Κλυνν. Και πολλοί της γενιάς μου έχουν επηρεαστεί από τον Χάρρυ Κλυνν. Του είχα γράψει κείμενα, παίξαμε μαζί, είχα εμφανιστεί στο «Χάρρυ Κλυνν Show». Και ο Χάρρυ Κλυνν και ο Θύμιος Καρακατσάνης με το παίξιμό τους είχαν πολύ μεγάλη επίδραση επάνω μου. Πήρα πολλά πράγματα από αυτούς. Εγώ ακόμα και τώρα, κάνοντας ένα ρόλο, σκέφτομαι: «Αυτό θα άρεσε στον Θύμιο;». Και θα μου έλεγε (αλλάζει τη φωνή του και μιμείται τον Θύμιο Καρακατσάνη) «τώρα χαζομάρες κάνεις, Γαλίτη;» ή «μπράβο, καλό ήταν αυτό» (γέλια). Θέλω να σκέφτομαι ότι κάθε ρόλος μου θα άρεσε σε αυτούς που θαυμάζω.
Σας έχουν χαρακτηρίσει ως τον «Έλληνα Πίτερ Σέλερς».
Άλλος τεράστιος ηθοποιός. Δεν θα επηρεαστείς; Εγώ τους μελέτησα όλους αυτούς τους σπουδαίους κωμικούς. Μέσα από τη μελέτη βγάζω στοιχεία τους που ο άλλος τα αναγνωρίζει, όταν ξέρει να το κάνει αυτό. Είναι ωραίο γιατί αναγνωρίζεται μια δουλειά που έχεις κάνει, διότι εγώ το θεωρώ δουλειά το να κάθεσαι να μελετάς και να βλέπεις κάτι που σε ενδιαφέρει. Δεν προσπαθώ να τους μιμηθώ, αλλά να ακολουθήσω τη διαδρομή, τη συνέπεια. Φυσικά και είναι άλλο το αποτέλεσμα. Δηλαδή, δεν μιμείσαι, αλλά μελετάς και βλέπεις τη ματιά του, οπότε δίνεις το δικό σου, αλλά με συνέπεια και επαγγελματισμό, σύμφωνα με αυτό που σου δίδαξε χωρίς να το ξέρει, σαν δάσκαλός σου. Να σας πω κάτι χαρακτηριστικό. Πριν από μερικές μέρες συναντηθήκαμε με τον Λάκη Λαζόπουλο, γιατί είδα την παράσταση «Ένας ήρωας με παντούφλες», και του είπα πόσο μεγάλη επιρροή είχε επάνω μου πριν ακόμα ξεκινήσω τη δραματική σχολή. Του θύμισα ότι τότε του είχα πάει μια βιντεοκασέτα, γιατί από θαυμασμό ντρεπόμουν να του μιλήσω και ήθελα τη γνώμη του για κάποια νούμερα επιθεωρήσεων που είχα κάνει. Αλλά η επιρροή του – είναι αυτό που λέω το πώς έχει «γράψει» ο κάθε άνθρωπος επάνω μας χωρίς να το ξέρει- ήταν μεγάλη από τότε. Περάσανε 35 χρόνια, αλλά δεν έτυχε να βρεθούμε πουθενά στον καλλιτεχνικό χώρο, ούτε να παίξουμε μαζί. Εγώ τότε, επειδή ντρεπόμουν, δεν πήγα ξανά να τον ρωτήσω πώς είδε τη δουλειά μου.
Νιώθετε αδικημένος που αυτή η «ετικέτα» του κωμικού ηθοποιού που σας κόλλησαν σας στέρησε κάποιους ρόλους;
Όχι. Καθόλου αδικημένος. Ευγνώμων νιώθω γιατί η κωμωδία είναι πολλά πράγματα. Είναι πολλά τα είδη της κωμωδίας, από την «πικρή» και σατιρική κωμωδία μέχρι την… μπαλαφάρα και το τσίρκο. Είναι τόσο μεγάλη η γκάμα και υπάρχει και το δραματικό υπόβαθρο στην πραγματική κωμωδία. Δεν μιλάμε για τη σαχλαμάρα. Στην πραγματική κωμωδία υπάρχει μια σοβαρότητα και θεωρώ ότι οι κωμικοί ρόλοι έχουν μεγαλύτερη δυσκολία από τους δραματικούς. Άλλωστε, εμένα μου αρέσουν οι «ετικέτες». Μου αρέσει να χαρακτηρίζονται οι άνθρωποι, αλλά γι’ αυτό που πραγματικά είναι. Όχι για κάτι που δεν είναι. Δηλαδή, όταν μου λένε «είσαι ωραίος γελοιογράφος», λέω «ευχαριστώ», αλλά δεν θεωρώ τον εαυτό μου επαγγελματία γελοιογράφο, ούτε εικαστικό. Απλά, όταν με κεντρίσει κάτι από την επικαιρότητα, μου αρέσει να κάνω μια γελοιογραφία. Όταν όμως μου λένε «είσαι καλός κωμικός ηθοποιός», χαίρομαι γιατί αυτό είμαι. Το έχω κατακτήσει. Το έχω δουλέψει.
Σας έχει συμβεί να πρέπει να βγείτε στη σκηνή και μέσα σας αλλά και στο καμαρίνι σας να κλαίτε;
Ναι, όταν πέθανε ο πατέρας μου και εγώ έπρεπε να ανέβω και να παίξω. Κακώς που μπαίνουμε οι ηθοποιοί σε αυτή τη διαδικασία γιατί έπρεπε να μην παίξω, αλλά το έκανα σαν ένα μικρό «αντίο», μια κίνηση αποχαιρετισμού στον πατέρα μου. Πιστεύω ότι κανένας ηθοποιός δεν πρέπει να μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία, ή και όταν είναι άρρωστος να παίζει, γιατί οι ηθοποιοί κάνουμε πολλές φορές τέτοιους ηρωισμούς, «μετρώντας» ακόμα και τον εαυτό μας. Αυτό που λένε ότι το θέατρο είναι πάνω απ’ όλα. Όχι, δεν είναι. Δεν θα πεθάνει κανείς αν δεν γίνει μια παράσταση, ούτε θα καταστραφεί κάποιος αν επιστραφούν τα εισιτήρια. Απλώς μας έχει μπει έτσι στο μυαλό. Θυμάμαι ότι εκείνη η παράσταση ήταν η πιο δύσκολη της ζωής μου. Είπα όμως στον εαυτό μου: «Θα παίξω μόνο για σένα, πατέρα».
Της Σίσσυς Μενεγάτου / Δημοσιεύθηκε στην ΟΝ time Σαββατοκύριακο
